Tożsamość - Ef 2

TOŻSAMOŚĆ

Ef 2
„1 A także was, choć byliście umarli z powodu przestępstw i grzechów swoich, 2 za
którymi niegdyś poszliście według zasad tego świata, w zgodzie z przywódcą mocy mroku,
ducha działającego teraz wśród synów buntu. 3 Do nich i my wszyscy należeliśmy, gdy
postępowaliśmy według popędów swojego ciała i spełnialiśmy zachcianki ciała i zdrożnych
myśli. Tak z natury byliśmy, jak i cała reszta, dziećmi zasługującymi na gniew. 4 Bóg
jednak, ponieważ bogaty jest w miłosierdzie, dzięki wielkiej swojej miłości, którą nas
pokochał, 5 obdarzył nas, właśnie martwych z powodu przestępstw, życiem we wspólnocie
z Chrystusem – z łaskawości otrzymaliście zbawienie 6 i razem wskrzesił, i razem
posadził na niebiosach w Chrystusie Jezusie, 7 aby w nadchodzących wiekach ukazać
bezmiar bogactwa swojej łaski przez dobroć dla nas w Chrystusie Jezusie. 8 Dzięki tej
łaskawości otrzymaliście zbawienie przez wiarę, a nawet i to nie od was, lecz dar to Boga;
9 nie z racji czynów, aby nikt się nie chełpił. 10 Bo Jego dziełem jesteśmy! Stworzeni
zostaliśmy w Chrystusie Jezusie z myślą o dobrych czynach, które Bóg wcześniej uczynił
możliwymi do wykonania, abyśmy się w nich ćwiczyli. 11 Dlatego pamiętajcie, że wy,
kiedyś poganie co do ciała, nieobrzezanymi nazywani przez tych, którzy siebie nazywają
obrzezanymi z racji obrzezania dokonanego ręką na ciele, 12 że właśnie wy w tamtym
czasie byliście bez Mesjasza, niedopuszczeni do praw obywatelskich Izraela, obcy
względem obietnicy zawartej w przymierzach, nie mający nadziei ani Boga na tym świecie.
13 Teraz natomiast jesteście w Jezusie Chrystusie! Wy niegdyś będący daleko znaleźliście
się blisko dzięki krwi Chrystusa! 14 A On jest naszym pokojem, bo z dwóch uczynił jedno,
zburzył mur rozdzielenia, to jest wrogość, dzięki swojemu ciału 15 i zniósł prawo
nakazowe z jego zarządzeniami, aby wprowadzając pokój, stworzyć w sobie z dwóch
jednego, nowego człowieka 16 i obu pojednać w jednym ciele z Bogiem poprzez krzyż,
usuwając dzięki niemu ową wrogość. 17 Gdy przyszedł, ogłosił pokój wam daleko i pokój
tym blisko, 18 bo za Jego pośrednictwem jedni i drudzy mamy w jednym Duchu dostęp do
Ojca. 19 Tak zatem nie jesteście już cudzoziemcami ani przybłędami, lecz
współobywatelami świętych i należycie do domu Boga. 20 Postawieni zostaliście jako
budowla na fundamencie apostołów i proroków, a jego kamieniem węgielnym jest
Chrystus Jezus! 21 Z Nim zespolona cała budowla wznosi się jako święty przybytek w
Panu. 22 Na Nim i wy rośniecie wspólnie jako budowla, by być mieszkaniem Boga dzięki
Duchowi.”

Mam nadzieję, że odnieśliśmy duchowy pożytek z zadania domowego.
ZADANIE – przeczytam kilka razy w 1 osobie i będę przyjmować łaskę płynącą z tej
prawdy:
Ef 1, 3-14:
3 Błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa! On w niebiosach mnie (nas)
pobłogosławił wszelkim duchowym błogosławieństwem w Chrystusie 4 zgodnie ze swoim
wybraniem mnie (nas) w Nim przed założeniem świata, abym (abyśmy) dzięki miłości był/była
(byli) przy Nim, święta/święty (święci) i nieskalana/nieskalany (nieskalani)! On mnie (nas)
wyznaczył do swojego usynowienia przez Jezusa Chrystusa – zgodnie z upodobaniem swej woli –
abym (abyśmy) wychwalała/wychwalał (wychwalali) wspaniałość Jego łaskawości, którą mi
(nam) okazał w Umiłowanym. W Nim mam (mamy) przez Jego krew odkupienie, odpuszczenie
grzechów, zgodnie z bogactwem Jego łaski, którą hojnie mnie (nas) obdarzył wraz z całą mądrością
i zrozumieniem, bo pozwolił mi (nam) poznać tajemnicę swej woli zgodnie ze swoim
upodobaniem, które na Nim oparł w planie doprowadzenia czasów do pełni, aby wszystko zebrać w
Chrystusie – w Nim wszystko, co na niebiosach i co na ziemi! 13 W Nim także
otrzymałam/otrzymałem (otrzymaliśmy) dziedzictwo jako ta/ten (ci), która/który (którzy)
zgodnie z zamierzeniem Tego, który przeprowadza wszystko według postanowienia swojej woli,
przeznaczona/przeznaczony (przeznaczeni) zostałam/zostałem (zostali) do tego, aby być
pochwałą Jego majestatu, jeśli nadzieję mam (mamy) opartą na Chrystusie. W Nim i ja (wy), skoro
usłyszałam/usłyszałem (usłyszeliście) słowo prawdy, ewangelię o zbawieniu swoim (waszym), i
skoro na Nim oparłam/oparłem (oparliście) swoją wiarę, oznaczona/oznaczony (oznaczeni)
zostałam/zostałem (zostaliście) pieczęcią obiecanego Ducha Świętego, który jest poręką mojego
(naszego) dziedzictwa, dla odkupienia z nabytymi, ku chwale Jego majestatu…
Dzisiaj kontynuujemy nasze rozważanie Listu do Efezjan. Otwórzcie proszę Słowo Boże
na drugim rozdziale Listu do Efezjan.
Craig S. Keener w swoim „Komentarzu historyczno-kulturowym do Nowego Testamentu”
mówi, że apostoł Paweł pisze ten list z więzienia, ponieważ został niesłusznie oskarżony o
wprowadzenie pogan do świątyni w Jerozolimie. W tamtych czasach, za przekroczenie
muru oddzielającego Dziedziniec Pogan groziły surowe konsekwencje, łącznie z karą
śmierci. William Barclay w „Liście do Efezjan” stwierdza, że obszar świątyni składał się z
kilku dziedzińców, które kolejno, umiejscowione były coraz wyżej dochodząc w ten sposób
do Miejsca Świętego. Pierwszy, zewnętrzny dziedziniec, powyżej którego znajdował się
Dziedziniec Kobiet, to był właśnie Dziedziniec Pogan. Miał około 1,3 m wysokości.
Posiadał on bramy, na których widniały napisy w języku greckim i łacińskim mówiące, że
poganin, który odważy się przejść poza tę ścianę, wydaje na siebie wyrok śmierci.
Powyżej, znajdował się Dziedziniec Kobiet, dalej był Dziedziniec Izraelitów, nad nimi

Dziedziniec Kapłanów w bezpośrednim sąsiedztwie Miejsca Świętego. Paweł mówiąc o
murze rozdzielenia, wrogości w wersecie 14 nawiązuje właśnie do stylu
architektonicznego świątyni jerozolimskiej: 14 A On jest naszym pokojem, bo z dwóch
uczynił jedno, zburzył mur rozdzielenia, to jest wrogość, dzięki swojemu ciału 15 i zniósł
prawo nakazowe z jego zarządzeniami, aby wprowadzając pokój, stworzyć w sobie z
dwóch jednego, nowego człowieka 16 i obu pojednać w jednym ciele z Bogiem poprzez
krzyż, usuwając dzięki niemu ową wrogość. Dzięki ofierze Jezusa możemy cieszyć się
pokojem z Bogiem oraz między sobą. Co więcej, możemy mieć dostęp do Ojca w Duchu
Świętym. Mamy przynależność! Możemy korzystać z przywileju nowej tożsamości dzięki
krwi Jezusa:
19 Tak zatem nie jesteście już cudzoziemcami ani przybłędami, lecz współobywatelami
świętych i należycie do domu Boga.
Tutaj pojawia się pytanie o cel nowego życia. Co to dla nas oznacza?
1 A także was, choć byliście umarli z powodu przestępstw i grzechów swoich, 2 za którymi
niegdyś poszliście według zasad tego świata, w zgodzie z przywódcą mocy mroku, ducha
działającego teraz wśród synów buntu. 3 Do nich i my wszyscy należeliśmy, gdy
postępowaliśmy według popędów swojego ciała i spełnialiśmy zachcianki ciała i zdrożnych
myśli. Tak z natury byliśmy, jak i cała reszta, dziećmi zasługującymi na gniew.
Według W. Barclaya, grecki odpowiednik słowa grzech to hamartia. Oznacza dosłownie:
chybienie celu. Kiedy wypuszczało się strzałę z łuku i ona nie trafiała do celu, to używało
się określenia hamartia. Ominięcie celu życiowego, nietrafienie do celu, rozminięcie się z
Bożym zamysłem dla naszego życia, z tym, kim moglibyśmy się stać to hamartia. Drugim
pojęciem użytym w Liście jest paraptoma. Oznacza ono: potknięcie, poślizg, upadek. Ono
także odzwierciedla sytuację, w której człowiek rozmija się z autentycznym celem. Nasz
cel jest osiągalny dzięki łasce Bożej i nie musimy błąkać się, gdzieś się gubić, tracić
orientację, krążyć, nadkładać drogi, popełniać błędy z dezorientacji. Jest inna możliwość –
możemy dać się prowadzić Duchowi Świętemu:
10 Bo Jego dziełem jesteśmy! Stworzeni zostaliśmy w Chrystusie Jezusie z myślą o
dobrych czynach, które Bóg wcześniej uczynił możliwymi do wykonania, abyśmy się w
nich ćwiczyli.
To jest ogromny przywilej, dać się prowadzić Duchowi Świętemu, wzrastać poprzez
spełnianie zadań wyznaczonych przez Ojca i dzięki temu mieć poczucie, że nasze życie
nie jest chybione, że trafiamy do Bożego celu żyjąc zgodnie z Jego planem, który dla nas
od wieków przygotował. Otwórzmy się na odkrywanie Bożego planu dla naszego życia
nasłuchując Jego Głosu, poznając Jego zamiary względem nas.

Źródła:
Nowy Testament. Z języka greckiego przełożył, wprowadzeniem i przypisami opatrzył ks. Remigiusz
Popowski SDB, Vocatio.
William Barcaly, List do Efezjan, Warszawa 1981.
Craig S. Keener, Komentarz historyczno-kulturowy do Nowego Testamentu, Vocatio.